Managua

Alweer de laatste dag van ons bezoek. In de ochtend nog een leuk feestje, want een dame uit onze delegatie werd 65 jaar. Een mooie leeftijd, dus tijd om een feestje te vieren. Alleen het ontbijt was hiervoor geschikt, aangezien we al vroeg naar Managua zouden vertrekken. De blik op haar gezicht toen de Mariachis binnenkwamen was goud waard! Bloemen, taart en cadeautjes, ook voor de gastvrouw en de organisator van deze hele reis. Nog een laatste evaluatie en tijd voor het vertrek naar Managua.

Na de lunch in ons hotel konden we nog een paar uur naar het centrum van Managua. We wilden graag in het Palacio Nacional naar het museum, waar een aantal steles uit Juigalpa staan. Bijzonder is dat ze er een verhaal bij hebben gezet dat volgens de Leidse archeologen compleet uit de duim is gezogen. Verder is het Palacio een mooi gebouw met een mooie collectie. Helaas staat het niet goed geconserveerd te kijk, dus waarschijnlijk zullen de beschilderde stukken snel vervagen.

Er was nog tijd voor een terrasje pikken aan het meer van Managua, en dat deden we in een  mooi vernieuwd parkje. De boottocht lieten we maar even voor wat het was. Terug in het hotel was er een groot bedrijfsfeest van het ziekenfonds. Een traditionele band, Mejita Godoy trad op. Er waren prachtige dansvoorstellingen, echt geweldig! En toch maar vroeg naar ons mandje, want morgenochtend hebben we om 6.00 bij het ontbijt afgesproken. Op tijd naar het vliegveld om in te checken en misschien nog even tijd voor een laatste rondje langs de winkeltjes.

Advertenties

Read Full Post »

Archeologische sites

Vandaag mochten we met een Leidse archeoloog mee naar de sites waar hij eerder veldonderzoek had gedaan. De eerste site was el Salto, voor mij als leek gewoon een hoop stenen, waar ik niks in zou gaan zoeken. Op deze plek zijn echter vele steles opgegraven, waarvan enkele staan opgesteld in het nationaal museum in Managua. Een aantal staan in het museum van Juigalpa, en vele steles zijn gestolen. Het was erg interessant om de achtergrondverhalen te horen en de manier waarop een archeoloog naar de wereld kijkt.

De tweede site is volgens het vermoeden van de archeoloog de oude stad Juigalpa. Er zijn over een groot oppervlak petrogliefen (in rots uitgekraste tekens) te vinden.  Qua locatie zou het ook logisch zijn, omdat  het in een vallei ligt en dichtbij de rivier. Er waren ook twee studenten mee, en een van hen had het geluk een heuse vondst te doen, een vuistbijl.

petrogliefen

De vuistbijl bij opgraving.

Vervolgens gingen we nog even langs bij een coöperatieve boerderij die we al vaker hadden gesteund, en waar in 2001 een bouwbrigade nog een Casa Communal (buurthuis) heeft gebouwd. We wisten dat daar nog vondsten zijn, die ergens in een opslagplaats waren. Er waren op het terrein vele vondsten, steles, aardewerk, scherven. Na wat aandringen en hulp van de oude moeder van de vinder, lukte het om de ‘schat’ te zien. Het waren twee emmers vol met kleine voorwerpen, sommige echt heel mooi. Volgens een van de Nicaraguaanse medewerkers van de archeoloog waren er vroeger wel vijf emmers. Het is natuurlijk ook wel aanlokkelijk om het te verkopen als je arm bent…

Illegale opgravingen

Een beetje verbrand keerden we terug naar het hotel. Tijd om op te frissen voor het laatste afscheidsfeestje. De gemeente Den Haag bood het laatste afscheidsdiner aan het Comité de Vinculo aan. Bij de voorzitter van het Comité thuis werd het feest gehouden. Heerlijk eten, zo lekker heb ik het nog nooit gehad in Nicaragua, en natuurlijk muziek en dansen. Toen ik met de gastheer danste, die wel salsa kan omdat hij is opgegroeid aan de Caribische kust van Nicaragua, werd daarna zowat alleen maar salsa gedanst. Alleen was de animo voor het dansen ineens erg laag. Weer iets bijgeleerd, ze dansen daar geen salsa, maar alleen cumbia en merengue.

Read Full Post »

Opening van de Openbare Bibliotheek Juigalpa

Gisteren was het dan zover, we waren toe aan de belangrijkste reden van onze komst naar Juigalpa, de opening van de bibliotheek. In de ochtend bezochten we eerst nog een paar projecten die we als stedenband in de loop der jaren meerdere malen hebben ondersteund:  de school voor gehandicapten en een bejaardentehuis. In beide gevallen hele mooie projecten, waarbij ook echt resultaat zichtbaar is. In de speciale school was het stil, vanwege de grote vakantie, maar er was wel een les voor de doofstomme kinderen. Met hen hebben we kort kennis gemaakt en ik heb mijn eerste les in gebarentaal in het Spaans gehad. Het was mooi om te zien dat de kinderen heel liefdevol werden behandeld, en dat er één leerling inmiddels als docent was teruggekeerd. De hulp is dus op vruchtbare bodem gevallen, waardoor het echt tot bloei is gekomen. Dit was een mooi contrast met de plantenkwekerij die we eerder bezochten, een onderdeel van het herbebossingsproject, die er toch wat verpieterd bij lag inmiddels. Ook in het bejaardentehuis blije gezichten en zelfs een lange wachtlijst. Het is een project dat door allemaal vrijwilligers draaiend wordt gehouden, en ze zijn zeer inventief in het verzamelen van hulpgoederen en steunfondsen. Wij hebben als SIS 10 koeien en een stier gegeven, en inmiddels had de veestapel zich behoorlijk uitgebreid, waardoor ze een extra bron van inkomsten EN voedsel hebben.

En ’s middags dan de opening. De hele straat voor de bibliotheek was afgezet, er stonden tenten en een enorme hoeveelheid stoelen. En voor een mooi spandoek, met de tekst “Bedankt Nederland voor de solidariteit, leve voor altijd de stedenband Den Haag – Juigalpa, leve de internationale solidariteit en leve de 131^ste verjaardag van Juigalpa, zaten de hoogwaardigheidsbekleders aan een lange tafel. De burgemeester, de minister van onderwijs, de lokale vertegenwoordiger van het ministerie van onderwijs, en onze vertegenwoordiger van de gemeente. Ook de bedragen stonden op het spandoek, die door de gemeente Den Haag en de gemeente Juigalpa besteed waren aan de bouw van de bibliotheek. Die bedragen zijn overigens heel belangrijk, en het ligt ook heel gevoelig. In totaal was de bijdrage 50-50%, maar dat was verschillend verdeeld over het gebouw en de inrichting. Aan het gebouw had de gemeente Juigalpa 60% bijgedragen, en dat bedrag stond op het spandoek. Ik vond het wel grappig, en het is ook heel belangrijk dat de eigen bijdrage groot is. Er volgden vele toespraken, folklorische dansen, uitreiken van medailles en erkennings-diploma’s voor belangrijke mensen voor de stad, sporters, de pers en wederom voor ons. Rondom de ceremonie was er veel belangstelling van de bevolking, wat het natuurlijk leuker maakte voor ons. Wij zaten lekker om ons heen te kijken en te genieten van alle taferelen. De Nica-toespraken zijn een beetje bombastisch en duren vaak erg lang. De opening ging erg snel, en meteen daarna dromden de mensen naar binnen om te kijken. Een prachtig gebouw, twee verdiepingen, al gedeeltelijk ingericht. Het was prachtig! ’s Avonds kregen we een afscheidsdiner aangeboden van de gemeente, en vandaag staat het bezoek aan archeologische sites op het programma. Weer heel wat anders.

Read Full Post »

Puerto Diaz revisited en weer op TV

Vandaag gingen we twee scholen bekijken die door verschillende bouwbrigades zijn gebouwd . Op weg naar Puerto Diaz, waar ik in 1997 heb geholpen met het bouwen van het eerste deel van de school, stopten we eerst in Guapinolapa, ondersteund in 2008. In Guapinolapa hadden veel ouders en kinderen zich in de school verzameld, ondanks de grote vakantie. Ze vertelden hoe blij ze zijn met de school, en dat de juffen langsgaan bij de ouders om ze te motiveren om hun kinderen naar school te sturen. Dit is erg succesvol, want de meeste kinderen komen naar school, ondanks dat het soms wel vijf kilometer lopen is.

De weg naar Puerto Diaz is helaas weer slecht en na een stoffig uurtje hobbelen kwamen we aan. Er was sinds 13 jaar natuurlijk wel veranderd. De school was enorm uitgebreid met nog twee bijgebouwen, tamelijk schone latrines, een podium en een speeltuin. Ook had een andere bouwbrigade gezorgd voor meubels en lesmaterialen. Onze voetafdrukken, die we met onze naam erbij in de veranda hadden achtergelaten, waren nog steeds goed zichtbaar. De school is van drie naar acht juffen uitgegroeid, en er gaan ongeveer 200 kinderen daar naar school. Ik vond het heel mooi om te zien. Ik herinnerde me nog veel gezichten, maar de namen waren wel wat weggezakt. Het was goed om herinneringen op te halen, ik herkende zelfs nog de kleine meisjes die toen voor ons hebben gedanst. Een van hen was zelf een juf geworden. De gemeenschap is inmiddels een stuk welvarender, en de watervoorziening is enorm verbeterd. In 1997 was er voor het hele dorp maar één waterput op het dorpsplein, inmiddels zijn er overal langs de weg kraantjes. En nog steeds zijn de mensen er blij en optimistisch en kun je er in het haventje heerlijk vis eten die net vers was aangekomen.

Terug hadden we even tijd voor een kleine wandeling over de nieuwe markt en om wat te eten. In de stad zag ik ook weer veel verbetering. Al was het alleen maar dat de straten nu schoon zijn, maar er zijn ook veel meer winkels, ik heb zelfs twee sportcentra gezien. Er zijn meer hotels, restaurants, banken en minder bedelende kinderen op straat. Er is als het ware een middenklasse ontstaan die er 13 jaar geleden echt nog niet was. Ook zijn de vele waarschuwingen voor landmijnen verdwenen, dus dat probleem is inmiddels kennelijk opgelost.

Om 20.00 moest ik in de lokale TV-studio zijn, omdat ik werd geïnterviewd voor de lokale televisie over Damanhur. Wel even spannend of ze het niet zouden vermengen met mijn rol als voorzitter van de stedenband, maar dat werd volgens afspraak heel keurig niet gedaan. Ik was heel blij dat er zoveel aandacht aan werd besteed, maar bij terugkeer in het hotel bleek dat ik steeds half in beeld was geweest doordat er een grote computer voor ons op tafel stond. Nou ja, een aantal mensen hebben in ieder geval veel lol gehad. Aangezien het programma gemiddeld meer dan 6000 kijkers heeft, denk ik toch dat het belangrijk is geweest en dat het voor Damanhur mensen zal opleveren die komen helpen met het volgende project.

Klik hier voor een filmpje over Damanhur.

Om 21.00 was het tijd voor het volgende feestje, een bijeenkomst van de club jongeren tussen 20 en 30 jaar, genaamd Teleton. Allemaal leuke en enthousiaste mensen, op twee na allemaal afgestudeerd en momenteel werkend, wat op zich al bijzonder is in deze stad waar veel werkeloosheid is . Beetje eten, beetje dansen en vooral ook kennis uitwisselen. Een mooi initiatief!

Read Full Post »

In de gemeenteraad en op TV

Interview voor de lokale TV

Vandaag bezochten we de gemeenteraad en haalde iedereen herinneringen op aan 25 jaar stedenband. Inmiddels begint de boodschap dat we als stedenband moeten stoppen aan te komen, men vindt het nog steeds heel jammer, maar er is al meer acceptatie. De vergadering zelf verliep niet heel officieel, hoewel de aanspreekvormen wel heel formeel en officieel zijn. Wat me vooral opviel was dat het kennelijk heel normaal is om je mobieltje aan te laten staan en zelfs op te nemen. Na 2 uur vergaderen, werden we geïnterviewd door de gezamenlijke pers. Bijzonder origineel vond ik de journalist Jerry Hernandez van kanaal 14, die ons vroeg of wij aan hen vragen wilden stellen, in plaats van zij aan ons. Op die manier kwam er een leuk gesprek op gang. Vervolgens werden een aantal van ons afzonderlijk geïnterviewd. Dat vond ik toch wel een bijzondere ervaring moet ik zeggen, en vooral ook heel leuk. Natuurlijk waren er kritische vragen, maar die wisten we goed te pareren.

Getraumatiseerde chimpansee in de dierentuin van Juigalpa

Na de sessie met de journalisten vertrokken we naar de plaatselijke dierentuin. Hoewel deze naar onze maatstaven niet echt geweldig is, trekt de dierentuin veel toeristen, ook uit eigen land. De hokken van de dieren zijn echter heel erg klein, en vooral de chimpansee leek ons erg getraumatiseerd in zijn veel te kleine kooi waar de bezoekers veel te dichtbij kunnen komen. De aap gooide zijn eigen uitwerpselen en raakte één van ons, niet leuk, maar we konden het ons voorstellen. ’s Middags bespraken we het nieuwe project “duurzaam toerisme” met Intur, een organisatie die toezicht houdt op het niveau van serviceverlening aan toeristen in hotels en restaurants en nieuw beleid ontwikkelt voor het toerisme in de regio.

’s Avonds namen we afscheid van Laura in restaurant Palo Solo, onder het genot van een lied speciaal voor haar door de Mariachis. Daarna sprak ik met de journalist Jerry, over het project in Damanur. Hij was enthousiast, en stelde voor om de volgende avond live in zijn programma te komen. Daar zei ik geen nee tegen!

Read Full Post »

Feest voor het 25 jarig jubileum

De eerste dag en het grote jubileumfeest zit erop. Na een zeer vlotte rit van ons hotel naast het vliegveld in Managua in een (voor mij) verbijsterend snelle tijd van 2 uur kwamen we aan in hotel Los Arcangeles in Juigalpa. Alleen al zo’n goed hotel is een enorme upgrade vergeleken met de vorige keer dat ik hier was. Dat was in 1997 met een bouwbrigade, die SIS iedere 2 jaar naar Juigalpa heeft gestuurd vanaf de start van de stedenband. Nu zie ik dat er toch enige luxe mogelijk is, mensen zijn beter gekleed, en draadloos Internet in het hotel is natuurlijk ongekend. De mobieltjes werken allemaal, dus we kunnen met gemak naar huis bellen, hoewel het nog wel erg duur is. En vanavond op het feest hebben we ook een aantal zeer ondernemende en capabele mensen ontmoet, mensen die deze gemeenschap goed kan gebruiken!

Maria Elena Guerra, de burgemeester van Juigalpa

’s Middags begon het eigenlijk al, met koffie en taartjes bij de voorzitter van het Comité de Vinculo (een brede vertegenwoordiging van de bevolking van Juigalpa), Don Chester en zijn vrouw Dijana. Aangezien zij een banketbakkerij heeft, smaakte het geweldig goed. Na een korte pauze ontmoetten we het voltallige Comité de Vinculo voor de lunch, en maakten we officieel kennis met iedereen. Het was een groot gezelschap, 12 Nederlanders en 8 Nicaraguanen.  Tussendoor was er tijd voor een bezoekje aan het Museum van Juigalpa met een indrukwekkende hoeveelheid steles.

Zij was tijdelijk uitgeleend aan het Louvre in Parijs, maar is nu weer terug in Gregorio Aguilar Barea Archaeological Museum

Stele in Gregorio Aguilar Barea Archaeological Museum

Het feest startte om 18.00 (hier is het 7 uur vroeger dan in Nederland) met een officiële ceremonie, waarbij er eervolle medailles waren voor de Nicaraguaanse oprichters van de stedenband en voor het voltallige bestuur van de SIS. Vervolgens waren er Nederlandse cadeaus voor alle leden van het Comité de Vinculo en voor mensen die als persoon veel voor de stedenband hebben betekend. De huidige burgemeester van Juigalpa, Maria Elena, was in haar toespraak zeer geëmotioneerd; “Wij zullen altijd verbonden zijn met hart en ziel, en de deur zal hier altijd voor ons open staan”. Tijdens mijn toespraak werd het filmpje gedraaid van de aanbieding van de herdenkingsplaquette aan burgemeester Van Aartsen. Het kwam heel mooi uit dat die gedenksteen vlak voor ons vertrek is geplaatst op een sokkel bij het kantoor voor de expats in het Haagse stadhuis. Daarvan konden we de foto’s laten zien in een presentatie die ik die middag nog snel had gemaakt. Gelukkig liep alles qua techniek heel goed, alleen jammer dat we geen geluid hadden. Hoewel, na 2,5 uur ceremonieel ben je ook wel klaar met luisteren… en is het diner zeer welkom. Dat smaakte daadwerkelijk goed, en het was geen Gallo Pinto (een mix van witte en wilde rijst met bonen).

Door het geluid van de ingehuurde band was conversatie bijna onmogelijk, dus al snel stond iedereen op de dansvloer.  Bailar – dansen, is een van de favoriete hobby’s hier, en ook de mijne, dus HOPPA!

Read Full Post »

De reis naar Nicaragua

In alle vroegte stond de taxi al te wachten, en nog nooit was ik zo snel op Schiphol! En dan begint meteen de test, die van het geduld. Eerst wachten om in te checken, daarna wachten om de bagage af te geven, dan weer wachten bij de paspoortcontrole, en tenslotte nog de veiligheidscontrole, ondervraging, schoenen uit, fouilleren, tas doorzoeken en dan weer snel alles aandoen en inpakken. En dan weer wachten, zucht, om het vliegtuig in te mogen. En dan weer wachten, nou ja ik kan me in ieder geval installeren op de plek die ik de komende 9 uur de mijne mag noemen. Eens rondkijken waar iedereen zit uit ons reisgezelschap, want we zitten allemaal verspreid. We zijn met acht personen op deze vlucht, en in Nicaragua groeit onze delegatie nog aan tot 12 personen. We vertegenwoordigen twee stedenbanden met Juigalpa , vanuit Leiden en vanuit Den Haag. Ik ben de bestuursvoorzitter van de Stichting Invulling Stedenband Den Haag – Juigalpa, en we zijn met zo’n grote groep omdat we een jubileum gaan vieren. 25 Jaar stedenband! Helaas heeft de gemeenteraad ook besloten dat dat wel lang genoeg is, dus we gaan ook afronden. Natuurlijk zullen we betrokken blijven, want dit vrijwilligerswerk doen we allemaal vanuit ons hart. Onze werkzaamheden kunnen we gelukkig overdragen aan Leiden, daar heeft de stedenband de politieke wisselingen tot nu toe wel steeds overleefd, en hopelijk gebeurt dat na de komende verkiezingen in maart ook weer. Vanuit Leiden zijn ook twee bestuursleden mee, dus er kan gewerkt worden aan de projecten voor komend jaar. Ik ben ook heel blij dat ons laatste project, het bouwen van een nieuwe bibliotheek gelukt is. De officiële opening staat komende week ook gepland, en dat de bouw gelukt is binnen tijd EN budget is grotendeels te danken aan onze werknemer in Juigalpa, Adolfo. Helaas houdt zijn baan dus ook op, maar hopelijk zijn zijn kwaliteiten opgevallen bij andere instanties en vindt hij snel iets anders! Ik ben ook heel blij dat een van onze twee (betaalde) medewerkers een baan heeft gekregen bij de gemeente Leiden, waar ze ook werkt voor de stedenband met Juigalpa. Dat garandeert toch een hele mooie continuïteit van de opgebouwde kennis. Los van het feit dat dat voor haar heel leuk is, ben ik daar vanwege de aard van mijn bedrijf en mijn persoonlijke drijfveren erg tevreden over.

Het wachten is inmiddels veranderd in het onderweg zijn. Een situatie van ‘zijn’ tussen twee bestemmingen in. Ik hou daarvan, het heeft iets bijzonders om gewoon te ‘zijn’. Je mijmert wat over wat je thuis tijdelijk achter je laat, en je visualiseert wat er (misschien) zal gebeuren als je aankomt. Ik leun achterover en geef me over aan dit gevoel.

Read Full Post »