Vandaag gingen we twee scholen bekijken die door verschillende bouwbrigades zijn gebouwd . Op weg naar Puerto Diaz, waar ik in 1997 heb geholpen met het bouwen van het eerste deel van de school, stopten we eerst in Guapinolapa, ondersteund in 2008. In Guapinolapa hadden veel ouders en kinderen zich in de school verzameld, ondanks de grote vakantie. Ze vertelden hoe blij ze zijn met de school, en dat de juffen langsgaan bij de ouders om ze te motiveren om hun kinderen naar school te sturen. Dit is erg succesvol, want de meeste kinderen komen naar school, ondanks dat het soms wel vijf kilometer lopen is.
De weg naar Puerto Diaz is helaas weer slecht en na een stoffig uurtje hobbelen kwamen we aan. Er was sinds 13 jaar natuurlijk wel veranderd. De school was enorm uitgebreid met nog twee bijgebouwen, tamelijk schone latrines, een podium en een speeltuin. Ook had een andere bouwbrigade gezorgd voor meubels en lesmaterialen. Onze voetafdrukken, die we met onze naam erbij in de veranda hadden achtergelaten, waren nog steeds goed zichtbaar. De school is van drie naar acht juffen uitgegroeid, en er gaan ongeveer 200 kinderen daar naar school. Ik vond het heel mooi om te zien. Ik herinnerde me nog veel gezichten, maar de namen waren wel wat weggezakt. Het was goed om herinneringen op te halen, ik herkende zelfs nog de kleine meisjes die toen voor ons hebben gedanst. Een van hen was zelf een juf geworden. De gemeenschap is inmiddels een stuk welvarender, en de watervoorziening is enorm verbeterd. In 1997 was er voor het hele dorp maar één waterput op het dorpsplein, inmiddels zijn er overal langs de weg kraantjes. En nog steeds zijn de mensen er blij en optimistisch en kun je er in het haventje heerlijk vis eten die net vers was aangekomen.


Terug hadden we even tijd voor een kleine wandeling over de nieuwe markt en om wat te eten. In de stad zag ik ook weer veel verbetering. Al was het alleen maar dat de straten nu schoon zijn, maar er zijn ook veel meer winkels, ik heb zelfs twee sportcentra gezien. Er zijn meer hotels, restaurants, banken en minder bedelende kinderen op straat. Er is als het ware een middenklasse ontstaan die er 13 jaar geleden echt nog niet was. Ook zijn de vele waarschuwingen voor landmijnen verdwenen, dus dat probleem is inmiddels kennelijk opgelost.
Om 20.00 moest ik in de lokale TV-studio zijn, omdat ik werd geïnterviewd voor de lokale televisie over Damanhur. Wel even spannend of ze het niet zouden vermengen met mijn rol als voorzitter van de stedenband, maar dat werd volgens afspraak heel keurig niet gedaan. Ik was heel blij dat er zoveel aandacht aan werd besteed, maar bij terugkeer in het hotel bleek dat ik steeds half in beeld was geweest doordat er een grote computer voor ons op tafel stond. Nou ja, een aantal mensen hebben in ieder geval veel lol gehad. Aangezien het programma gemiddeld meer dan 6000 kijkers heeft, denk ik toch dat het belangrijk is geweest en dat het voor Damanhur mensen zal opleveren die komen helpen met het volgende project.
Klik hier voor een filmpje over Damanhur.
Om 21.00 was het tijd voor het volgende feestje, een bijeenkomst van de club jongeren tussen 20 en 30 jaar, genaamd Teleton. Allemaal leuke en enthousiaste mensen, op twee na allemaal afgestudeerd en momenteel werkend, wat op zich al bijzonder is in deze stad waar veel werkeloosheid is . Beetje eten, beetje dansen en vooral ook kennis uitwisselen. Een mooi initiatief!
Read Full Post »